Onların dili sevgi

MANİSA'da yaşayan, konuşamayan ve yerinden kalkamayan doğuştan spastik engelli 26 yaşındaki Hüseyin İncike, doktorların yaşamaz demesine rağmen annesi 58 yaşındaki Seyhan İncike'nin sevgisiyle hayata bağlandı. Özel bir dil geliştiren anne ve oğlu, önce renklerle anlaşmaya başladı. Seyhan İncike, oğluyla konuşamamalarına rağmen gözleriyle anlaştıklarını söyledi.

Manisa'da 16 yıl önce eşini yitiren Seyhan İncike, doğuştan yürüme, konuşma ve zihinsel engelli oğlu Hüseyin İncike ile Şehzadeler İlçesi Kuyualan Mahallesi'ndeki evinde yaşamını sürdürüyor. Yatağa bağımlı oğluna bebek gibi bakan anne Seyhan İncike, "Oğlum 26 senedir yatağa bağlı yaşıyor. Hiçbir ihtiyacını göremiyor. Doğuştan spastik engelli. 6 aylıkken böyle olduğunu anladık. Doğumunda oksijensiz kaldığı için engelli oldu. Birçok hastaneye gittik geldik ancak bu kadar gelişebildi. Eşimden kalan aylık var, ayrıca devlet de engelli bakım ücreti veriyor. Böyle geçinip gidiyoruz" diye konuştu.

Doktorların "Çocuğunuz 15- 16 yaşına kadar yaşamaz" dediğini anlatan İncike, "Doktora, 'hadi bakalım yaşayacak mı yaşamayacak mı' dedim. Çok güzel bir bakımla bugünlere kadar getirdim. 26 yıldır yaşıyor. Sağlığı da yerinde" dedi.

'GÖZLERİMİZLE KONUŞUYORUZ'

Anne Seyhan İncike, oğlunun konuşamamasına rağmen kendisi ile sohbet ettiğini ve gözleriyle anlaştıklarını söyledi. Önce oğluna renkleri öğrettiğini ve renklerle anlaşmaya başladıklarını anlatan İncike şöyle konuştu:

"Önceden birbirimizi anlamıyorduk. Konuşamadığı için çok üzgünüm. Bir 'anne' dese bana yeter. Ama anlatamadığı için çok zorlanıyorum. Şimdi gözlerimizle anlaşıyoruz. Her şeyi biliyor, her şeyi bana anlatıyor. Önce renklerle anlaşmaya başladık. Yumurta istediği zaman tavanı gösterir. Meyve suyu istediği zaman sarı rengini gösterir. İstediği şeyin rengini gözleriyle bana işaret ediyor. Pazara giderken, dışarı çıkarken sürekli istediği şeyi anlatıyor. Herkes bizim muhabbetimize, konuşmamıza hayret ediyor. Dilimizle değil, gözlerimizle konuşuyoruz."

EN BÜYÜK KORKUSU

En büyük korkusunun çocuğundan önce ölmek olduğunu anlatan anne Seyhan İncike, devletten engelliler için bakım yapılabilecek merkezleri hayata geçirmelerini istedi. Apartmanda asansör olmadığı için engelli oğlunu her zaman dışarıya çıkaramadığını belirten İncike, "Dışarı çıkmak istiyor, insanları görmek istiyor. Dışarı çıkarıp gezdiremiyorum. Ev asansörlü olmadığı için indirip çıkaramıyorum. Bazen onun evde kalmasına dayanamıyorum, sırtıma alıp aşağıya indiriyorum. Her zaman dua ediyorum. Allah benim canımı ondan sonra alsın" dedi.